Mijn wieg staat in Zoetermeer als ik word geboren. Maar als snel verplaatst mijn peuterbed naar Hardenberg.
Als ik een jaar of drie ben gaan mijn ouders scheiden. Het is een huwelijk met huiselijk geweld. En als er huiselijk geweld in het spel is waar politie aan te pas moet komen heb je recht op crisisopvang. Voor ons was dat de Paulastichting in Oosterbeek. Na een jaar blijkt er een huis voor ons gezin in een klein dorp aan de Ijssel in Gelderland.
Je begint helemaal opnieuw. Nieuwe kinderen in je straat, een nieuwe kamer en een nieuwe school. Ik ben vier jaar als ik voor het eerst naar het dorpskleuterschooltje ga. Ik ben een erg verlegen meisje die steevast achter de benen van haar mama blijft staan.
Afscheid nemen van je vriendinnetjes
Na een tijdje ontmoet mijn moeder een man uit het dorp. En al snel komt hij bij ons wonen. Hij vindt het huis waar wij in wonen niet goed genoeg en we verhuizen naar een nieuw te bouwen woning in hetzelfde dorp. Weer begin je opnieuw. En ook al is het dorp niet groot, twee straten betekent afscheid nemen van je vriendinnetjes van je oude straat en nieuwe vriendinnetjes zoeken.
Mijn moeder wordt in die tijd ongeneeslijk ziek en ze besluiten te trouwen. Voor mijn moeder was dit een soort van zekerheid. Mijn biologische vader is uit zijn ouderlijke macht ontzegd en zo konden wij bij de nieuwe man van mijn moeder blijven als zij dood zou gaan. En om zeker van haar zaak te zijn werd ik geadopteerd en kreeg ik zijn naam en nam ik afscheid van mijn geboortenaam.
De aardige man verdween
Ergens bleek de trouwerij en de adoptie een trigger voor hem te zijn. Wat ik later begrepen heb is dat hij voordat hij mijn moeder leerde kennen veel dronk, gokverslaafd was en zijn gezin terroriseerde. Hij verviel volledig in zijn oude gedrag. De aardige man verdween en maakte plaats voor een tiran. Hij mishandelde mijn zieke moeder, sloeg en misbruikte mij. Hij heeft huisgehouden van mijn achtste tot veertiende levensjaar. Uiteindelijk heeft mijn moeder de moed bijeen geraapt en is ze gescheiden.
Wat je start ook is, het zegt niets over het verloop van je leven.
Weer verhuizen
Mijn moeder durfde niet in het dorp te blijven want hij dreigde haar dood te rijden. Ik begon mijzelf op te sluiten in mijn kamer. Het strakke en angstige leven was voorbij en ik raakte daardoor helemaal de weg kwijt. Steeds meer zakte ik weg van de realiteit. Ik raakte in een depressie en ontwikkelde straatvrees. Mijn moeder werd zieker en zieker en is uiteindelijk op 49 jarige leeftijd overleden.
Mijn dagen werden zwaarder en zwarter
Na haar overlijden ben ik teruggegaan naar het kleine dorp aan de IJssel. Mijn pleeggezin woonde tegenover mijn stiefvader. Iedere dag werd ik met de ellende van toen geconfronteerd. Mijn dagen werden zwaarder en zwarter. Ik stopte met school en ging werken. Ik verviel in een patroon. Drie maanden werken, twee weken ziekmelding en dan weer werken. Dit patroon heb ik tot aan mijn scheiding volgehouden. En dat is nu bijna zeven jaar geleden.
Vertrouwen
De depressie kwam met vlagen keihard binnen maar verdween ook weer als zonneschijn. Gelukkig ondanks alle ellende die ik heb mee moeten maken ben ik blijven geloven in het leven. Altijd heb ik het vertrouwen gehouden in mijn medemens. Dankbaar ben ik voor alle lieve mensen die mij door deze moeilijke tijd heen hebben geholpen. Een depressie is enorm eenzaam.
Het zit in mijn karakter om door te blijven vechten en de mooie dingen van het leven te blijven zien.
Ondernemer zijn
Doordat ik nu als ondernemer kan werken verval ik niet meer in mijn oude patroon. Het is oké om een dag ertussen te hebben die niet zo lekker loopt. Mijn verhaal heb ik opgeschreven in een boek. Dat heeft enorm geholpen bij mijn verwerkingsproces. Het heeft de titel: “Schijnwereld Van meisje met shit, naar vrouw met pit”, meegekregen. Het past bij mij.
Zolang je de mooie dingen van het leven blijft zien, gelooft en vertrouwt dan maakt het voor mij niet uit waar je wieg heeft gestaan en waar jouw avontuur begint. Via mijn website www.ingewitjes.nl kan je meer blogs lezen en informatie vinden over mijn boek.
Lieve groetjes,
Inge Witjes
